در روزگاران گذشته، کسانی که می‌خواستند فضیلت خویش را به جهانیان بنمایانند، نخست، در کشورشان نظم برقرار می‌کردند. آنانی که می‌خواستند در کشور خویش نظم برقرار کنند، نخست، در خانواده خود نظم برقرار می‌کردند. آنانی که می‌خواستند در خانواده خود نظم برقرار کنند، نخست به پرورش خویش می‌پرداختند. آنانی که می‌خواستند خود را پرورش دهند، نخست قلب خویش را اصلاح می‌کردند. آنانی که می‌خواستند قلب خویش را اصلاح کنند، نخست، باید نیک‌خواهی را در خود می‌پروراندند. آنانی که می‌خواستند نیک‌خواهی را بپرورانند، نخست، باید برای دستیابی به شناخت تلاش می‌کردند و با بررسی پدیده‌ها به این مهم دست می‌یافتند. هدفی که باید به آن دست یافت، صلح جهانی است و ابزار این هدف، همانا «نسان دادن فضیلت خویش به جهانیان است». این فضیلت، نه یک رفتار مبتنی بر خرافات یا پذیرش کورکورانه، بلکه یک رفتار عقلانی بوده که حاصل شناخت انسان و بررسی عینی پدیده‌هاست.