بخش گستردهای از شعرهای حمیدی شیرازی در دوره نخست شعرگوییاش با عشق تعریف و معنا شده است. در واقع، باید اشاره کرد که شاعر به نوعی وقوعگویی رسیده است (در این زمینه، شعرهایش درخور مقایسه با سرودههای سیّد محمّدحسین شهریارست). در این شعرها، بهآسانی، میتوان ردّپای تجربه پیوندی عاشقانه، به ویژه، گفتهها، قهرها، عتابها و دیدارهای عاشق و معشوق را یافت یا تخمین زد. عشق، زندگی راوی / شاعر و شعرش را دگرگون کرده است. البتّه، مانند اغلب عاشقان میپندارد که همه حسنها در معشوق جمع شده است.
0 نظر