برادران کارامازوف کتابی پر از شادی است. خوانندگانی که می‌دانند کتاب درباره چیست شاید این گفتار را شوخی بدانند و بر آن نتابند. رمان به‌راستی لحظه‌های شاد دارد اما این‌ها فقط لحظه است، باقی همه آزمندی و شهوت و نکبت و رنج بی‌حاصل و گاه تاریکی وحشتناک است. اما کتاب به معنی دیگری شاد است؛ از حیث جنب‌و‌جوش و چیزهای طرفه، خلاقیت در فرم و هنرمندی در سبک نگارش.بخشی از متن کتاب: پایین، نزدیک رواق چوبی بناشده روی دیوار بیرونی، این بار فقط زن‌ها ازدحام کرده بودند، حدود بیست تن. اطلاع یافته بودند که پیر سرانجام بیرون خواهد آمد و به انتظار او جمع شده بودند. بانوان خوخلاکوف نیز که منتظر پیر بودند، اما درجایی که برای زنان اشرافی اختصاص‌یافته بود، به زیر رواق آمده بودند. دو تن بودند، مادر و دختر. بانو خوخلاکوف، مادر، زنی ثروتمند، همیشه خوش‌لباس، هنوز نسبتا جوان و بسیار جذاب و قدری پریده‌رنگ بود، با چشمان بسیار سرزنده و تقریبا سیاه سیاه. سی‌و‌سه سال بیش‌تر نداشت و حدود پنج سالی می‌شد که بیوه بود.دختر چهارساله‌اش دچار فلج پا بود. حالا نیم سالی می‌شد که دختر بیچاره توان راه رفتن نداشت و او را با صندلی راحتی دراز به این‌طرف و آن‌طرف می‌بردند...